شما می‌تونین نسبت به شرایط‌تون معترض باشین و یا بابت حقی که بهتون ندادن ناراحت یا شاکی باشین،
اما اگه این نارضایتی رو مدام به آدم یا آدم‌های اشتباه بگین، رفتارتون سالم و یا انسانی نیست.
مثلاً
اگه مدیر یا همکارتون به دلیل بی‌کفایتی و یا حتی دشمنی با شما، خون به جگرتون کرده باشه،
اگه شما بجای تلاش برای گرفتن حق‌تون از اون همکار، مدام توی جمع‌های دوستانه یا خانوادگی به اطرافیان‌تون غر بزنین،
نه تنها به حق‌تون نمی‌رسین، بلکه اون زمان‌هایی که با عزیزان‌تون هستین رو هم به چیزی به نام زهرمار تبدیل می‌کنین.
📌البته که ما انسانیم و گاهی اوقات نیاز داریم با عزیزان‌مون درد دل کنیم،
ولی اگه این درد دل کردن تبدیل بشه به عادت روزانه‌مون، دیگه درد دل نیست بلکه غر زدنه.
🔹اگه بچه‌های کم سن و سال اطراف‌مون هست، باید بیشتر رعایت کنیم که خدای ناکرده یه شخص عقده‌ای یا تباه شده تحویل جامعه ندیم.
❌درسته که گاهی باید برای گرفتن حق جنگید، اما اینکه حق‌تون رو از آدم نامرتبط بخواین هم در نوع خودش حق‌کُشی محسوب میشه
و غر زدن هم یکی از این موارده.
متأسفانه خیلی از جمع‌های خانوادگی و دوستانه پر شده از این حرف‌ها و بحث‌ها و غر زدن‌ها…
درسته که زندگی هر کسی دست خودشه و می‌تونه بگه: «اصلاً زندگی خودمه و میخوام همیشه حالم بد باشه»
اما اینکه تلخی‌های خودمون رو با بقیه به اشتراک بذاریم و مدام کام بقیه رو هم تلخ کنیم دیگه حق ما نیست بلکه حق‌خوری ماست.
امیدوارم از این به بعد همه‌مون بیشتر به این موضوع توجه کنیم…
